Ҳар гоҳ сухан аз боби террориз ва амалҳои манфури он меравад, ҳодисаҳои солҳои 90-ум асри гузашта рухдода пеши назарам меояду шукрона аз он менамоям, ки ҳодисаи даҳшатбор дар кишвари мо дар андак муддати таърих ҳалли худро ёфт ва бо кӯшишҳои пайгиронаи Пешвои миллат ҳалли мусолиҳаомези худро ёфт .Мо мардуми тоҷик, ки як маротиб ба доми фиреби ин гурӯҳҳои ифроти афтода муқобили ҳам сангар гирифта будем, дигар ҳаргиз ба ин рафтори ғаразноки ин гурӯҳ роҳ намедиҳем.

Вале ҷои афсусу надомат аст, ки бархе аз шахсиятҳо аз паи ободии кишвари хеш набуда манфиати худро аз миллату давлат боломедонанд, барои пораи ноне ба даст оварда дар ҳақи кишвари худ, миллати хеш бадгӯи намуда оромии кишварро халалдор месозанд. Чунин суханони ғаразнок нисбат ба кишвари мониз дар саҳифаҳои иҷтимоӣ садо медиҳад, ки ҳеҷ гунна заминаи воқеӣ надорад. Ман дар инҷо ба мардуми шарифи тоҷик гуфтаниам, ки ҳеҷгоҳ фирефтаи суханони ин тоифа одамон нагашта ба воқеияти зиндагии хеш бинигаранд, ки дар даврони истиқлолият сатҳи зиндагониашон то ба кадом зина баланд рафтааст. Пойдории сулҳу ваҳдат асоси пешравии ҳама соҳаҳои кишвар мебошад, сулҳу ваҳдати мо тоҷикон буд, ки то ба ин мақом расидаем мардуми мо доимо толиби сулҳу дӯстӣ мебошад ва ин маъни дар навиштаи шоири тоҷик М. Турсунзода хеле бо маврид садо додаст: Сулҳ гӯӣ чун гули хандон шавад, Ҷанг гӯӣ аз ғазаб туфон шавад. Мо бояд моҳияти ватану ватандорӣ ва ҳифзи арзишҳои онро дар ин замони муосир, ки пур аз моҷароҳои сиёсӣ мебошад ба накӯӣ дарк намоему дар ҳифзи он бошем. Нагузорем нотавонбине нисбат ба ин кишвари азизу биҳиштосоямон бадгӯи намояд. Ман хамчун аҳли зиёи кишвар ба мардуми шарифи тоҷик ва дигар мардуми сайёра гуфтаниам, ки доимо аз паи андешаҳои нек то дар ин сайёраи замин бо ҳам дӯстона зиндагӣ намоем. Зеро лаззату кайфият ва оромиш дар шароити сулҳу суббот ва ҳамдигарфами дигар аст.

Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар Паёми навбатии худ аз шиддат гирифтани хатару таҳдидҳои ҷаҳонӣ, терроризму экстремизм ва шомилшавии шаҳрвандони мамлакат ба созмону ҳаракатҳои террористиву экстремистӣ изҳори нигаронӣ карда, мақомоти ҳифзи ҳуқуқ ва сохторҳои низомиро огоҳ сохтанд, ки ҳушёриву зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд ва барои баланд бардоштани донишу малакаи касбии хеш кӯшиш намоянд. Ҳамзамон шаклу усулҳои муосири мубориза бар зидди терроризм ва экстремизм, зуҳуроти ҷинояткории муташаккили фаромиллӣ, қочоқу муомилоти ғайриқонунии маводи мухаддир ва дигар қонуншиканиҳоро тақвият диҳанд.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамеша дар мулоқотҳояшон дар бораи таҳдид ва хатари терроризму экстремизм ба амнияти ҷаҳон ва ҳар як сокини сайёра ибрози андеша менамоянд ва аз аҳли башар даъват ба амал меоранд, ки бо ин вабои аср дастаҷамъона мубориза барем.

Мардуми кишвари мо имсол 32-солагии Истиқлолияти давлатии Тоҷикистонро ҷашн хоҳад гиифт. Ҳарчанд аз рӯзҳои ба даст овардани истиқлолият солҳо гузашта бошанд ҳам, вале то ҳол ашхосе ҳастанд, ки дастовардҳои солҳои истиқлолро нодида гирифта, сулҳу оромӣ, ободӣ ва тинҷию амониро дар мамлакати мо мехоҳанд халалдор созанд. Дар шароити муташанниҷи рўзафзуни авзои сиёсии ҷаҳон ва тағйиру таҳаввулоти босуръати он торафт вусъат гирифтани низоъҳои байнимазҳабию байнидавлатӣ, авҷи ҷиноятҳои муташаккили фаромарзӣ ҳимояи марзу буми кишвар ва ҳифзи амнияти давлативу миллӣ барои ҳар яки мо масъалаи ҳаётан муҳим ба шумор меравад. Кадхудои олами сухан, муаллифи шоҳасари безаволу мондагор-«Шоҳнома» Ҳаким Абулқосими Фирдавсӣ мегӯяд:
Биё, то ҷаҳонро ба бад наспарем,
Ба кўшиш ҳама дасти некӣ барем.
Набошад ҳаме неку бад пойдор,
Ҳамон беҳ, ки некӣ бувад ёдгор.

Сатрҳои мавзуни фавқ ҳанўз асрҳо муқаддам вирди забонҳо гардидаанд. Вассофи бузурги достонҳои ҷовидонӣ Фирдавсии покзод бо ин мисраъҳои ноби худ ҳамчун шоири ҳамосасаро қудрати пирўзию иттифоқ, ваҳдату ҳамдилӣ, якраъйӣ, сарҷамъиву муттаҳидӣ, дўстиву рафоқат ва рушду пешравиро нишон додааст.

Мавриди зикр аст, ки 40-50 сол муқаддам аҷаб як давраи осоиши халқҳои олам ба шумор мерафт. Он айём вожаҳои «ифротӣ», «исломгаро», «тундгаро», «фундаментализм», «экстремизм», «терроризм», «экстремист», «моҷароҷўй», «террорист», «бунёдгаро», «фанатизм», «ифротгароӣ» ва ҳоказои дигар барои мардуми бофарҳангу соҳибхиради тоҷик тамоман бегона буданд. Ин халқи номдору диловар, ки аслан ба кору машғулияти осоиштаи худ банд буд, ҳатто намедонист, ки экстремизм ва терроризм чисту чӣ маънӣ дорад. Ифротгарояш кист, ҳомию пуштибонаш кист ва мақсаду маромаш чист?
Бояд гуфт, ки яке аз мутафаккирони бузурги замони худ Герберт Спенсер, ки бо таълимоти оламшумулаш маъруфу маҳбуб гардида буд, дар мавзўи тарбияи комили инсонӣ андеша ронда, чунин фармудааст: «Дониши ҳақиқӣ бо хурофоту ҷаҳолат дар ситез аст, вале ба дин ҳаргиз душман нест. Роҳи динситезӣ ва бадбинии дин тамоман чизи дигар аст. Дониши дурусту саҳеҳ ва маълумоти кофӣ касро ба фаҳмиши ҳақиқат водор менамояд».

Бешак, андешаи муҳаққиқону файласуфон дуруст аст. Гарчанде ки бархе аз ашхоси худраъю нопок ва бадният экстеремизмро дар либоси дин ҷилва медиҳанд, сахт иштибоҳ мекунанд. Онҳо дини мубини исломро имрўз барои худ чун ниқоб кардаанд. Аммо дини ислом нифоқу хусумат, мардумозорию куштор ва инсонбадбиниро сахт маҳкум карда, дар китоби муқаддаси «Қуръон»-и маҷиди азимушшаъни худ, пеш аз ҳама, дўстию ҳамдигарфаҳмӣ, бародарию баробарӣ, хайру саховат, некиву эҳсон, инсофу адолат, озодию истиқлол, амну субот, муруввату одамиятро муқаддас шуморидааст.

Боиси нигаронист, ки феълан ифротгароён ва террористони навбаромад бо суиистифода аз номи поки дини мубини ислом ба паҳншавии афкори исломситезӣ ва бадбинии мусулмонон мусоидат менамоянд. Пас саволе ба миён меояд, ки куҷост он асолати дину оин ва андешаи солиму созанда? Мақсаду мароми ин нафарони аз дин бехабар танҳо суиистифода аз дину мазҳаб ва бадном намудани ислому мусулмонон асту бас. Ба қавли бузургворе:
Зиёни касон аз пайи суди хеш,
Биҷўянду дин андароранд пеш.

Мутаассифона, баъд аз пош хўрдани давлати абарқудрати Шўравӣ сиёсати Ҳукумати Тоҷикистон ба дин тағйир ёфта, зимнан тамоми шароит барои таъмини озодиҳои динии шаҳрвандон фароҳам оварда шудааст.

Вале баъзе ҳизбу ҳаракатҳо ин озодиро ба таври дигар фаҳмида, миёни мардум ба тафриқаандозӣ шурӯъ карданд. Маҳз бо мусоидати ТЭТ ҲНИ ва пайравони ҷараёнҳои «ваҳҳобияву салафия», «Ҳизб-ут-таҳрир»-у «Ҳаракати исломии Ӯзбекистон» ва дигар аҳзобу ҳаракатҳои ифротгаро мардум ба гурўҳҳою минтақаҳо ҷудо шуда, кишварро ба вартаи фалокат дучор намуданд. Онҳо куштору террор ва бераҳмию бешафқатӣ, рў ба фирор овардани мардуму ҷангу низоъ ва содир намудани ҷиноятҳои дорои хусусияти террористию экстеремистӣ ва халалдор намудани ҳаёти осоиштаи мардумро ҳадафи хеш қарор доданд.

Беҳуда нест, ки соли 2015 Суди Олии Тоҷикистон Ҳизби нгаҳзати исломиро ташкилоти террористию экстремистӣ эълон ва фаъолияти онро дар қаламрави кишварамон мамнуъ эъон намуд. 29 январи соли 2016 сохтори минтақавии зиддитеррористии Созмони Ҳамкории Шанхай низ ТЭТ ҲНИ-ро ба рўйхати созмонҳои мамнӯи террористӣ шомил намуд ва ҳашт кишвари мутараққию бузурги ҷаҳон воқеан ташкилоти террористӣ будани собиқ ТЭТ ҲНИ-ро эътироф ва тасдиқ намуданд.
Мубориза бар зидди ин гуна ҳизбҳои «хасакӣ» ва зуҳуроти номатлуб вазифаи муқаддаси ҳар як шаҳрванди бонангу номус маҳсуб меёбад. Зеро экстремизму терроризм мисли заҳрпечак метавонанд майнаи ашхоси ноогоҳу бетаҷрибаро гиҷ сохта, рўҳияи онҳоро ба куллӣ тағйир диҳанд. Бинобар ин мо, фаъолони ҷомеаро зарур аст, ки ин падидаи номатлубро пайваста маҳкум намуда, ҳушёрии сиёсӣ ва зиракиро аз даст надиҳем ва аз оқибатҳои ногувори он дар ғафлат намонем. Боз ба фармудаи Ҳаким Абулқосими Фирдавсӣ рў меорем, ки гуфтааст:
Ҷаҳон сар ба сар ҳикмату ибрат аст,
Чаро баҳраи мо ҳама ғафлат аст?

Гирдоварандаи маълумот:
директори МТУА №33
Баёнов Балаҷон